wtorek, 30 grudnia 2014

Klasztor Steinfeld - historia

kompleks klasztoru Steinfeld jest otoczony murem

w klasztorze mieszczą się szkoła, pokoje gościnne, sklepik, kiedyś szkolny internat

centralnym i dominującym obiektem jest bazylika

brama wjazdowa do klasztoru

klasztor Salwatorianów w Steinfeld, po prawej figura założyciela o. F. Jordana
brama wjazdowa

jeden z dziedzińców klasztornych
historia klasztoru na tablicy
Klasztor Steinfeld w Eifel to dawne ponorbertańskie opactwo z bazyliką z XII wieku. Początki życia zakonnego w tym terenie sięgają około 920 roku, jednak w 1070 roku następuje lokacja klasztoru w Steinfeld. Od 1130 roku zostaje on przejęty przez zakon norbertanów. Klasztor staje się znaczącym ośrodkiem w Niemczech i posiada liczne klasztory córki w całej Europie np. klasztor Strahov w Pradze. 1184 roku zyskuje status opactwa. Opactwo zakłada filię w Kolonii niedaleko kościoła św. Gereonima tzw. Steinfelder Hof. Tam w 1615 roku opat Christophorus Pilckmann zakłada Collegium Norbertinum, klasztor przygotowujący do studiów i dla studentów zakonników studiujących na uniwersytecie kolońskim. do sekularyzacji związanej z wojnami napoleońskimi władzę sprawowało 44 opatów. Zabudowania klasztorne przeznaczono do różnych świeckich celów, a sama bazylika stała się kościołem parafialnym. Klasztor od 1923 roku stanowi własność zgromadzenia salwatorianów, którzy prowadzą tam szkołę z internatem.

piątek, 26 grudnia 2014

Opactwo Maria Laach

fasada opactwa Maria Laach

sylwetka kościoła klasztornego z atrium tzw. Rajem

wnętrze świątyni

dziedziniec atrium z fontanną

opactwo od strony północno-zachodniej

wejście główne do atrium
Opactwo Maria Laach to klasztor benedyktyński założony w 1093 roku nad jeziorem Laacher See jako fundacja księcia Palatynatu Reńskiego Henryka II. Do jego budowy sprowadzono budowniczych z Lombardii. Stanowi znakomity przykład sztuki romańskiej doby Hohenstaufów. W 1127 roku erygowano tu opactwo, które realizowało zwyczaje z Cluny. Nazwa Laach w języku staroniemieckim oznacza jezioro, jednak jako nazwa własna odnosi się do fundacji klasztornych lokowanych przy jeziorach. W XIII wieku klasztor nabył szereg majątków: pola uprawne i winnice. W XV wieku klasztor stał się istotnym ośrodkiem nauki. Na przełomie XVII i XVIII wieku dokonano gruntownej barokizacji wnętrz klasztornych. W okresie napoleońskim klasztor skasowano, a majątek sprzedano. W latach 1864-1873 klasztor znalazł się w rękach jezuitów, którzy założyli tu szkołę. W ramach kulturkampfu jezuitów wydalono z Maria Laach. Pod koniec XIX wieku następuje tu reaktywacja benedyktyńskiego życia zakonnego. Opactwo staje się promieniującym ośrodkiem życia religijnego i naukowego: działają tu  wybitni liturgiści (np. Odo Casel), powstaje Akademia Benedyktyńska, wydawane są czasopisma teologiczne i książki.



piątek, 19 grudnia 2014

Nowy "zamek smoka" - Schloss Drachenburg

widok na zamek z kierunku południowo-wschodniego

Drachenburg

Taras Wenus, z fontanną w kształcie kolumny z Wenus

Rzeźba złotego jelenia przed zamkiem

widok od strony Renu
Niedaleko ruin Drachenfels w Koenigswinter na tej samej górze, choć niższym jego wzniesieniu, znajduje się kolejny zamek Drachenburg (Smoczy zamek). Został on wybudowany znacznie później, bo w XIX wieku i to w rekordowym tempie: w przeciągu trzech lat (1882-4). Budowla została zrealizowana w stylu historycznym (neoromańskim) jako reprezentacyjna siedziba słynnego finansisty, maklera giełdowego, a później barona Stephana von Sartera, który do bogactwa doszedł w związku z budową kanału sueskiego. Na zewnątrz widzimy mury przypominające średniowieczną architekturę, a wnętrze skrywa XIX-wieczną technikę i jej nowinki. Sarter jednakże nigdy w zamku nie zamieszkał. Po jego śmierci właściciele zmieniali charakter i funkcję budowli. Zamek stał się hotelem z restauracją, katolicką szkołą z internatem (1931-8), a potem szkołą szkolącą narodowo-socjalistyczne kadry (Adolf-Hitler-Schule - 1941-2). W czasie wojny park pokrywały umocnienia oraz działka przeciwlotnicze. Dziś zamek, który został wpisany do rejestru zabytków, pełni funkcje muzealne.

niedziela, 14 grudnia 2014

Zamek Eltz

wejście główne do zamku

zamek umieszczony jest na górze

sylwetka zamku Eltz
W jednej z pierwszych moich wypraw po Niemczech, jeszcze w moich czasach studenckich, zwiedziłem dolinę Mozeli i zobaczyłem zamek Eltz. Ta warownia to historyczna siedziba rodu von Eltz, znana przed 1157 rokiem. Dzięki swojej malowniczej architekturze i położeniu jest jedną z ważniejszych w Nadrenii atrakcji turystycznych i wybitnym przykładem późnogotyckiej architektury świeckiej w Niemczech. Zamek ulokowano w pobliżu szlaku handlowego łączącego żyzne tereny Mainfeld z portami rzecznymi na Mozeli. Okoliczne tereny otrzymał z rąk cesarza Fryderyka Barabarossy Rudolf von Eltz, i od jego nazwiska pochodzi nazwa warowni. Ekspansja rodu von Eltzów spowodowała lokalne konflikty z wlaścicielami sąsiednich włości. W 1333 roku zamek Eltz był oblegany przez rycerstwo arcybiskupa Trewiru, Baldwina. Świadectwem tego oblężenia są ustawione na jednym z dziedzińców wielkie kamienie, które wystrzeliwano z katapult. Również w okresie nowożytności wpływy rodu Eltzów były znaczne: byli reprezentantami największych arcybiskup Rzeszy: Moguncji i Trewiru oraz sprawowali funkcję elektorów Rzeszy. W dobie reformacji Eltzowie wspierali obóz katolicki. Jakub III von Eltz, arcybiskup Trewiru (1567-81) był jednym z uczestników soboru trydenckiego. Apogeum wpływów rodzina osiągnęła w I połowie XVIII w. za panowania Filipa Karola, duchowego przywódcy niemieckich katolików. Bogate włości rodu znajdowały się na terenie całych Niemiec: a zwłaszcza w okolicach pobliskiej Koblencji i Wuerzburga. W XVIII w. Eltzowie zakupili leżący niedaleko Belgradu Vukovar za sumę 175 tys. reńskich guldenów. Podczas wojny o Palatynat (1688-89) zamek uległ zniszczeniom, które wkrótce naprawiono. W latach wojen napoleońskich (1794-1815) warownia jest okupowana przez wojska francuskie, przebywa w nim komendant oddziału okupującego Koblencję. Obecny kształt położonej na wysokim wzgórzu zamku-warowni jest wynikiem wielu faz budowy od XII do XVIII wieku oraz gruntownej konserwacji pod koniec XIX wieku. Nawarstwienie poszczególnych budynków tworzących zamek, liczne, typowe dla późnego gotyku wykusze, wieże, kominy, nieregularne przybudówki oraz położenie uczyniły zamek Eltz budowlą o wysokich walorach estetycznych. Ciekawostką jest fakt, że zamek nigdy nie został zdobyty oraz swego czasu znalazł się na banknotach o nominale 500 marek.



Twierdza Drachenfels


ruiny Drachenfels
warownia położona jest na dominującym wzgórzu nad Renem
pozostałości warowni

Ruina warowni Drachenfels jest pierwszym zamkiem, który zwiedziłem w Niemczech. Nazwa wywodzi się od smoka, który według miescowej legendy miał mieszkać na tej górze/ skale. Zamek znajduje się terytorialnie w miejscowości Königswinter. Położony jest na malowniczej górze Drachenfels u podnóża Renu. Budowę rozpoczął w 1138 roku koloński arcybiskup Arnold I, a zakończono pracę w 1167. Zamek służył dla ochrony Kolonii od południa. Lenno przechodziło z ojca na syna w rodzie burgrabiów, który zaczął się tytułować von Drachenfels, ród wymarł w 1530 roku. Najsłynniejszy burgrabia Godart zbogacił się, wydobywając z zamkowej góry trachyt, istotny budulec wykorzystywany przy budowie katedry kolońskiej. W czasie wojny trzydziestoletniej w 1638 roku zdobyły go protestanckie szwedzkie oddziały i od tego momentu podupadł w ruinę. Z biegiem lat wydobycie trachytu w kamieniołomach znacząco wzrosło, co groziło zupełnemu zniszczeniu ruin. Ruiny uratował w 1836 roku rząd pruski zakazując wydobycia i je wykupując . 18 października 1819 roku studenci z Bonn na Drachenfels świętowali lipską bitwę narodów. Między innymi Heinrich Heine, który w wierszu "Noc na Drachenfels" opisał studencką wyprawę. Ruiny są odwiedzane przez mieszkańców okolicznych miast np. Kolonii. Odwiedziny George Gordona Byrona w maju 1816 roku rozpowszechniły ruiny Drachenfels poza granicami Niemiec. Zachowana ruina trzypiętrowego stołpu Drachenfels jest symbolem Siebengebirge (Siedmiogórza). Na szczyt wjeżdża najstarsza kolej zębata w Niemczech wybudowana w latach 1881-82.

sobota, 13 grudnia 2014

Zmieniające się obrazy ołtarza głównego w St. Peter


obraz w ołtarzu głównym jest wymienny
Główny ołtarz barokowego kościoła w St. Peter z 1727 roku posiada szczególną cechę: główny obraz ołtarzowy co pewien czas się zmienia. Istnieje 8 różnych obrazów, które odpowiednio od okresu roku kościelnego są umieszczane w centralną barokową oprawę ołtarza. Obrazy są umieszczone w specjalnym mechanizmie i w odpowiednim czasie przesuwane. W ten sposób podkreśla się wymiar świąt i okresów kościelnych. Najstarszy obraz autorstwa Johanna Christopha Storera pochodzi z 1661 roku: "Ukoronowanie NMP przez Najświętszą Trójcę". "Boże Narodzenie" sygnował malarz Franz Joseph Spiegler w 1727 roku. W tym samym roku powstały pozostałe sześć autorstwa Hansa Michaela Saura: "Zwiastowanie NMP", "Ostatnia wieczerza", "Ukrzyżowanie", "Zmartwychwstanie", "Wniebowstąpienie" i "Zesłanie Ducha Św." Na samej górze znajduje się obraz przedstawiający scenę walki archanioła Michała z diabłem. W jego liturgiczne wspomnienie 27 września 1727 roku kościół i ołtarz główny został poświęcony. Obok tego górnego obrazu znajdują się posągi patronów opactwa i kościoła: św. Piotra i św. Pawła.
Archanioł Michał walczący z diabłem

przepiękne ołtarze barokowe

Klasztor St. Peter

sylwetka kościoła św. Piotra
zabudowania klasztorne
wejście na dziedziniec klasztorny, przed nim kolumna z fundatorem księciem Bertholdem II
W St. Peter w Szwarcwaldzie znajduje się zespół poklasztorny, który dominuje w krajobrazie miejscowości. Klasztor został założony w 1093 roku przez księcia Bertholda II von Zähringen (1078-1111). Był to klasztor benedyktyński, hojnie uposażany przez wieki przez fundatorów z miejscowego rodu książęcego. Sam klasztor został oddany pod apostolską opiekę papieża Urbana.W czasie sporu o inwestyturę miejscowi książęta poparli papieża i wybrano św. Piotra jako patrona klasztoru.

klasztor przylega do kościoła
Liczni książęta rodu Zähringer zostali pochowani w rodzinnym grobowcu w klasztornym kościele. W latach 1238 i 1437 klasztor dotknęła klęska pożaru. Pod koniec średniowiecza klasztor podupadł. Przez dzierżawę miejscowość i klasztor dostał się w ręce Habsburgów (od 1526 r.). Złym okresem były wojny pustoszące klasztor i okolicę: trzydziestoletnia, najazdy Ludwika XIV, hiszpańska wojna o następstwo tronu czy najazdy związane z rewolucją francuską. W XVII i XVIII wieku zabudowania klasztorne przebudowano w stylu barokowym.  XVIII wiek był dla klasztoru okresem odnowionego rozkwitu kulturalnego. Opaci Ulrich Bürgi (1719-1739) i Philipp Jakob Steyrer (1749-1795) przebudowali klasztor w stylu barokowym i wybudowali bibliotekę. St. Peter stał się znaczącym ośrodkiem nauki. Wskutek wojen napoleońskich, w 1806 roku klasztor został zsekularyzowany. W latach 1842-2006 w gmachu poklasztornym mieściło się seminarium duchowne archidiecezji Freiburg. Od 2006 roku zabudowania wykorzystywane są jako "Centrum Duchowości".
 

piątek, 12 grudnia 2014

Kościół św. Piotra w St. Peter

fasada kościoła św. Piotra
Parafia św. Piotra (St. Peter)w St. Peter ma prawie tysiącletnią historię i stanowi ulubiony cel wypraw w południowym Szwarcwaldzie. Pierwszy kościół, wspomniany po raz pierwszy w 1093 roku, był romańską bazyliką. W XV wieku świątynia całkowicie spłonęła i nowy kosciół został wybudowany w stylu gotyckim. W latach 1724-27 zostaje wybudowany nowy barokowy kościół według planów mistrza z Vorarlbergu Petera Thumba. W ten sposób powstaje potężna świątynia z barokowym ołtarzem, z bogatą sztukaturą, ze złoconymi figurami książąt z rodu Zähringen: dzieło Josefa Antona Feuchtmayra.

nawa świątyni

organy

ambona

boczny ołtarz z figurą Matki Boskiej

boczna kaplica

wnętrze świątyni



figura NMP