Zeughaus, Arsenał, Zbrojownia w Berlinie jest najstarszym zachowanym obiektem przy tej alei Unter den Linden, ponadto jest uważany za najbardziej znaczący przykład barokowej architektury w stolicy Niemiec. Zbudowany w latach 1695-1730 budynek był największym arsenałem na terenie Brandenburgii-Prus. Od 2006 roku w gmachu mieści się stała ekspozycja Niemieckiego Muzeum Historycznego.
Das Zeughaus in Berlin ist das älteste erhaltene Gebäude an der Straße Unter den Linden und gilt als das bedeutendste Beispiel barocker Architektur in der deutschen Hauptstadt. Das Gebäude wurde zwischen 1695 und 1730 erbaut und war das größte Arsenal in Brandenburg-Preußen. Seit 2006 beherbergt das Gebäude die Dauerausstellung des Deutschen Historischen Museums.
The Zeughaus, Arsenal, Armoury in Berlin is the oldest surviving building on this avenue Unter den Linden, and is also considered the most significant example of Baroque architecture in the German capital. Built between 1695 and 1730, the building was the largest arsenal in Brandenburg-Prussia. Since 2006, the building has housed the permanent exhibition of the German Historical Museum.
Popularnie nazywany jest Kościołem Pamięci (wł. Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche) został zniszczony w czasie bombardowań alianckich w 1943 roku, obecnie jest symbolem zniszczeń wojennych w Berlinie.
It is popularly called the Memorial Church (Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche), it was destroyed during Allied bombing in 1943, and is now a symbol of war destruction in Berlin.
Sie wird im Volksmund Gedächtniskirche (italienisch: Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche) genannt, wurde 1943 bei einem Bombenangriff der Alliierten zerstört und ist heute ein Symbol der Kriegszerstörung in Berlin.
Słynna kolumna zwycięstwa w Berlinie (Siegessaule) - to tu w maju 1945 roku polscy żołnierze wywiesili białoczerwoną flagę po zdobyciu Berlina. Poznajcie historię kolumny zwycięstwa.
Zwiedzając Budziszyn (Bautzen) warto odwiedzić kościoły tego zabytkowego miasta Łużyc. W powyższym filmiku pokazuje kościoły, które odwiedziliśmy. Zapraszam do obejrzenia filmu.
W latach 1733–1742 w Poczdamie powstało osiedle dla rzemieślników holenderskich ściąganych do pracy przy rozbudowie miasta. Architektonicznie przypomina miasta i zabudowę holenderską z tego okresu.
Zamek Wartburg, znajdujący się w Turyngii (Niemcy) w pobliżu miasta Eisenach, został wybudowany prawdopodobnie w 1067 przez hrabiego Ludwika Skoczka z rodu Ludowingów. Był jednym z centrów średniowiecznej poezji niemieckiej – przebywali na nim min. Wolfram z Eschenbach (twórca Parsifala) oraz Walther von der Vogelweide. W latach 1221–1227 na zamku mieszkała św. Elżbieta z Turyngii, patronka zakonu elżbietanek i III zakonu św. Franciszka. Po wygaśnięciu dynastii Ludowingów w połowie XIII wieku zamek przeszedł we władanie dynastii Wettynów i stracił na znaczeniu.
Aby ocalić Marcina Lutra od prześladowań Fryderyk III Mądry upozorował napad na niego i jego śmierć, a następnie pod przybranym imieniem rycerza Jerzego ukrył na zamku w Wartburgu. W tym odosobnieniu spędził Luter w sumie 10 miesięcy, a w trakcie pobytu tam przekładał psalmy i dokonał tłumaczenia z greckiego na język niemiecki Nowego Testamentu. Na zamku przebywał wielokrotnie Johann Wolfgang von Goethe, uważany za najwybitniejszego poetę niemieckiego. Zamek uchodził w XIX wieku za jeden z niemieckich symboli narodowych.
18 października 1817 na zamku odbyła się demonstracja radykalnych patriotów niemieckich, głównie studentów, pod nazwą Wartburgfest. Podczas świętowania trzechsetnej rocznicy rozpoczęcia reformacji przez Marcina Lutra, studenci, dokonując symbolicznej egzekucji, wrzucili do ogniska symbole władzy oraz „nieniemieckie” książki, na przykład Kodeks Napoleona.
Od 1999 roku zamek znajduje się na liście światowego dziedzictwa kultury UNESCO.
Die in Thüringen (Deutschland) nahe der Stadt Eisenach gelegene Wartburg wurde vermutlich 1067 von Graf Ludwig Skoczek aus der Familie Ludowing erbaut. Es war eines der Zentren der mittelalterlichen deutschen Poesie - Wolfram von Eschenbach (Schöpfer des Parsifal) und Walther von der Vogelweide hielten sich dort auf. In den Jahren 1221–1227 wurde St. Elisabeth von Thüringen, Patronin des Elisabethanischen Ordens und des Dritten St. Francis. Nach dem Ende der Ludowinger Mitte des 13. Jahrhunderts ging die Burg in den Besitz der Wettiner über und verlor an Bedeutung.
Um Martin Luther vor der Verfolgung zu bewahren, inszenierte Friedrich III. der Weise einen Überfall auf ihn und seinen Tod und versteckte ihn dann unter dem Decknamen des Ritters Georg auf der Wartburg. Insgesamt 10 Monate verbrachte Luther in dieser Abgeschiedenheit, während seines Aufenthaltes übersetzte er die Psalmen und übersetzte das Neue Testament aus dem Griechischen ins Deutsche. Johann Wolfgang von Goethe, der als der größte deutsche Dichter gilt, weilte viele Male im Schloss. Die Burg galt im 19. Jahrhundert als eines der deutschen Nationalsymbole.
Am 18. Oktober 1817 fand in der Burg eine Demonstration radikaler deutscher Patrioten, hauptsächlich Studenten, statt, die als Wartburgfest bezeichnet wurde. Anlässlich der Feierlichkeiten zum 300. Jahrestag des Reformationsbeginns durch Martin Luther warfen Studenten in einer symbolischen Hinrichtung Machtsymbole und „nichtdeutsche“ Bücher, wie den Napoleonischen Kodex, ins Freudenfeuer.
Seit 1999 steht die Burg auf der UNESCO-Liste des Weltkulturerbes.
Rzymskokatolicki kościół parafialny św. Katarzyny jest wizytówką miasta Blankenberg koło Hennef, w Niemczech. Początek budowy można datować na rok 1245; czyli rok nadania praw miejskich przez hrabów von Sayn. Początkowo był to kościół klasztorny norbertanek w obrębie murów miejskich, potem przejęty przez cystersów. Kościół klasztorny został podniesiony do rangi samodzielnego kościoła parafialnego w 1248 roku. W XVII wieku konieczna stała się przebudowa kościoła, prawdopodobnie wskutek zniszczeń powstałych w wyniku ostrzału miasta w czasie wojny trzydziestoletniej. W 1983 roku kościół stanął w płomieniach i częściowo spłonął. Cennym zabytkiem kościoła są freski. Przedstawiają: koronacja Maryi w prezbiterium, obrazy świętych, pochówek świętej Katarzyny oraz serię obrazów z legendy o Świętej Katarzynie. Wartościowe są także organy, pierwsze zbudował w 1746 organmistrz Balthasar König z Kolonii.
Pomnik konny Wielkiego Elektora w Berlinie przedstawia elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma, który stał się znany jako Wielki Elektor (1620-1688). Jest to jedno z najważniejszych dzieł rzeźby barokowej. Pracę rozpoczął w 1696 roku Andreas Schlüter, wezwany do Berlina ze służby królowi polskiemu przez elektora Fryderyka III, późniejszego króla pruskiego Fryderyka I. Rzeźbiarz stworzył w latach 1697/98 model pomnika konnego, który przedstawia ojca klienta. Pomnik został odlany z brązu przez Johanna Jacobiego w 1700 roku. W 1703 r. wzniesiono go na dawnym Moście Długim (dziś Rathausbrücke) z nawiązaniami osiowymi do Pałacu Berlińskiego, starej katedry i dawnych stajni królewskich.
Pomnik konny Wielkiego Elektora jest wzorowany na konnym pomniku cesarza Marka Aureliusza. Ma 5,60 m wysokości, z czego 2,90 m to figura z brązu, a 2,70 m cokół. Pomnik jest wykonany z patynowanego brązu na podstawie z białego marmuru. Wielki Elektor siedzi na swoim kroczącym koniu, nosi antyczną rzymską zbroję, ale także współczesną perukę pełnej długości. W lewej ręce trzyma wodze, a w prawej ręce buławę, na siodle po lewej stronie wisi berło. Z prawej strony płaskorzeźba z alegorycznym przedstawieniem Elektoratu, otoczona personifikacją Szprewy, Geniuszem Pokoju z planem Długiego Mostu przed Pałacem Berlińskim. Po lewej stronie płaskorzeźba z personifikacją królewskości przed alegorią wiary, Herkulesa (siły) i Mucius Scaevola (męstwa). Na froncie tabliczka inskrypcyjna z kartuszem herbowym.
U dołu pomnika czterech przykutych łańcuchami niewolników na marmurowych cokołach z których emanuje wiele niepokoju. Należy ich rozumieć jako uosobienie pokonanych przez Elektora wrogów (Szwecji, Francji, Imperium Osmańskiego i Polski).
Ze względu na nasilające się naloty alianckie na Berlin pod koniec II wojny światowej rzeźba została w 1943 roku przetransportowana barką do portu Ketzin/Hawela i zabezpieczony. Po zakończeniu wojny pomnik miał zostać przetransportowany drogą wodną z powrotem do Berlina. Zimą 1947/48 ciężka rzeźba konna zatonęła wraz z czterema rzeźbami niewolników w jeziorze Tegel, gdzie pozostała w półgłębokiej wodzie aż do wydobycia w listopadzie 1949 r.
Sam Berlin został wówczas podzielony. We wrześniu 1950 roku władze socjalistyczne w Berlinie Wschodnim kazały wysadzić w powietrze barokowy pałac z większością cennego wyposażenia artystycznego, który można było odbudować, niszcząc w centrum Berlina główne dzieło architektoniczne Schlütera. Dla Senatu Berlina Zachodniego przeniesienie pomnika do sektora wschodniego nie wchodziło już w rachubę. Na otwarcie Festiwalu Berlińskiego w 1951 roku na głównym dziedzińcu Pałacu Charlottenburg stanął pomnik.
Pomnik konny Wielkiego Elektora został przedstawiony na znaczku 1 marki niemieckiej z 1956 r. W 1967 r. głowa pojawiła się na znaczku o wartości 20 fenigów. Pomnik Wielkiego Elektora można go uznać za jedno z najwybitniejszych dzieł rzeźbiarskich na świecie.
Jeśli podobał Ci się mój post, możesz mi postawić kawę! Kliknij! Dzięki!
W 1782 r. wybudowano na terenie zamku w Budziszynie magazyn solny. Po przeniesieniu zapasów soli w 1835 r. utworzono tu Królewski Saksoński Sąd Apelacyjny, najwyższą władzę sądowniczą Górnych Łużyc oraz zarząd okręgu i królewski urząd . W 1869 roku budynek został odnowiony. Sala, ozdobiona neoklasycystycznymi malowidłami ściennymi, była wykorzystywana do rozpraw sądu przysięgłych. Sąd apelacyjny, przemianowany w 1879 r. na sąd okręgowy, działał tu do 1907 r. W czasach nazistowskich budynek był siedzibą gestapo.
Od 1974 r. mieści się tu Muzeum Historii i Kultury Serbołużyckiej, od 1988 r. pod historyczną nazwą „Serbski muzej”. Budynek został ostatnio gruntownie odnowiony i przebudowany w latach 2000-2002.
Pomnik Schillera, niemieckiego poety, filozofa, przedstawiciela tzw. klasyki weimarskiej, autora „Ody do radości”, stoi na prawdopodobnie najpiękniejszym placu w Berlinie, przed wielkimi schodami sali koncertowej. Ma za sobą burzliwą historię. Pomnik Schillera znajduje się w berlińskiej dzielnicy Mitte na Gendarmenmarkt, przed schodami do dawnego królewskiego teatru, dzisiejszego Konzerthaus Berlin.
Pomnik miał uhonorować Schillera w jego setne urodziny. Przetarg wygrał berliński rzeźbiarz Reinhold Begas (1831-1911), wybitny przedstawiciel berlińskiej szkoły rzeźby XIX wieku. Projekt się jednak opóźnił, a pomnik odsłonięto dopiero w listopadzie 1871 roku, z okazji 112 urodzin poety. W 1936 r. hitlerowcy zamienili Gendarmenmarkt w plac apelowy i usunęli pomnik. Po II wojnie światowej i podziale Berlina marmurowy posąg stanął w parku Lietzensee w Berlinie Zachodnim.
Ten zabytkowy obiekt powrócił na pierwotne miejsce w grudniu 1988 roku i jest popularnym motywem fotograficznym dla wielu zwiedzających.
Pomnik jest otoczony kratą z kutego żelaza wzorowaną na formach renesansowych i wczesnobarokowych, wyposażony w opcjonalną funkcję fontanny, posiada cztery zbiorniki na wodę i cztery gargulce z głowami lwów. Cokół otoczony jest czterema siedzącymi alegorycznymi postaciami kobiecymi, a mianowicie „Poezja” (przód po lewej), „Dramat” (przód po prawej), „Filozofia” (tył po lewej) i „Historia” (z tyłu po prawej). Dwie boczne, prostokątne płaskorzeźby przedstawiają „konsekrację Schillera jako poety” i „przyjęcie Schillera na Olimp”. Sam przedstawiony poeta stoi w formie posągu na cokole. Ubrany jest w kostium z epoki, ale wydaje się ponadczasowy i oderwany od rzeczywistości. Wizjonerskie spojrzenie uniesionej, uwieńczonej wawrzynami głowy spogląda w dal, w prawej ręce postać trzyma zwój, co odnosi się do zawodu Schillera.
Kościół opacki pod wezwaniem Marii Magdaleny i Apostoła Andrzeja w Knechtsteden jest trójnawową bazyliką z kolumnami i filarami według typowego dla Nadrenii układu naprzemiennego. Od wschodu znajduje się transept z ośmioboczną wieżą.
Kościół ma dwa chóry: wschodni, który był zarezerwowany dla mnichów i zachodni, który służył wspólnocie parafialnej. Chór wschodni ma wysokie ostrołukowe okna. Chór zachodni zachował się w pierwotnym stanie i pochodzi z lat 1150-1160. Freski ścienne, które również pochodzą z tego okresu, czynią kościół bardzo cennym z punktu widzenia historii sztuki.
Bardzo znane są także romańskie kapitele kościoła z około 1150 roku. Surowe i proste wywodzą się z form kultury ottońskiej i salickiej. Podstawy kolumn są również oryginalnie kolorowe.
Do początku XX wieku istniała barwna dekoracja romańska części architektonicznych wnętrza. Czerwień kolumn była dopełniona błękitem, złocistożółtym, czerwonym i czarnoniebieskim kapiteli, gzymsów i łuków pasów, tworząc wspaniałą kolorystykę. Był to jeden z najwcześniejszych i najbardziej kompletnych romańskich systemów dekoracji na Dolnym Renie. Został on jednak na początku XX wieku zastąpiony szarą warstwą farby. W 1938 roku z okazji 800-lecia fundacji ponownie naniesiono częściowo kolory na podstawie śladów starej farby.
Katedra św. Piotra, znajdująca się na placu Fleischmarkt na Starym Mieście, naprzeciwko ratusza w Budziszynie, jest używana od 1524 roku wspólnie przez katolików i protestantów. To czyni go najstarszym i największym jednocześnie kościołem symultanicznym w Niemczech ( (tj. używanych przez dwie wspólnoty wyznaniowe). Zasady korzystania z kościoła zawarte w okresie reformacji obowiązują do dziś i regulują między innymi prawa majątkowe i czas nabożeństw między parafiami różnych konfesji. Na mocy tej umowy prezbiterium przypadło w udziale katolikom, a korpus główny – protestantom. Granicę stanowiło lektorium.
Około roku 1000 w tym miejscu powstał pierwszy kościół parafialny. W latach 1213/21 powstała kapituła katedralna św. Piotra i zbudowano pierwszą katedrę. Po 1430r. katedrze nadano obecny kształt. Czwartą, południową nawę zbudowano w latach 1456/63, a późnogotycką halową budowę zakończono w latach 1492/97. Należy do najważniejszych budowli sakralnych Saksonii i zarazem jest najstarszym kościołem na Górnych Łużycach. Po pożarze miasta w 1634 r. budynek odrestaurowano, a wnętrza zaprojektowano w stylu barokowym. Z dwóch planowanych wież zbudowano tylko wieżę południową i nadano jej w 1664 roku barokową kopułę. We wnętrzu wspaniale brzmią 2 organy: w części protestanckiej organy Opus 119 budziszyńskiej firmy „Orgelbau Hermann Eule” z 1910 r., a w części katolickiej nieco mniejszy instrument z tradycyjnego warsztatu budziszyńskiego Leopolda Kohla.
W 1921 r. katedra stała się katedrą diecezji miśnieńskiej, a od 1980 r. jest konkatedrą diecezji drezdeńsko-miśnieńskiej.
W katolickiej części katedry na uwagę zasługuje ołtarz główny, dzieło Balthasara Permosera z 1723. Wykonany z saksońskiego marmuru. Obraz ołtarzowy, "Jezus przekazujący św. Piotrowi klucze do Królestwa Niebieskiego", wyszedł spod pędzla Antonio Pellegriniego. Nad nim znajduje się piaskowcowa rzeźba "Bóg-Ojciec z globem ziemskim" – Benjamina Thomae, poniżej figury: św. Jan Chrzciciel i św. Jan Ewangelista, wyżej: biskup Benon z Miśni (z rybą i kluczami) oraz biskup Donatus (patron diecezji w Miśni), anioł oraz "Ukoronowanie Archanioła Michała", patrona miasta Budziszyna. Stół ołtarzowy pochodzi z 1772. Stalle zostały wyrzeźbione z drewna dębowego ok. 1723 r. i zawierają bogate motywy kwiatowe i roślinne. Po południowej stronie obejścia w prezbiterium znajduje się naturalnej wielkości krucyfiks z drewna lipowego, dzieło Balthasara Permosera z lat 1713/1714. W południowej części obejścia prezbiterium stoi późnogotycki ołtarz szafkowy. W części środkowej przedstawiona jest Maryja z Dzieciątkiem Jezus, po bokach św. Mikołaj i św. Bartłomiej.
W części ewangelickiej uwagę zwraca zwłaszcza ołtarz Ostatniej Wieczerzy, stojący w nawie południowej, dzieło nieznanego snycerza z Zittau z 1640 r. W jego części dolnej przedstawiona jest Ostatnia Wieczerza, w środkowej Ukrzyżowanie (być może na tle Budziszyna) zaś w części górnej Zmartwychwstanie Pańskie. W zwieńczeniu widnieje Chrystus na łuku tęczy jako Pan i Sędzia Świata. W 1674 r. zbudowano lożę dla saksońskiego księcia Jana Jerzego III, który jednakże nigdy jej nie używał. Loża stanowi wybitne dzieło sztuki snycerskiej. Prospekt organowy, empora organowa i loża rajców (z herbem miasta) oraz połączona z nimi empora północna są dziełem drezdeńskiego architekta Fritza Schumachera; pochodzą z 1910 r. a wykonane zostały w stylu secesyjnym. Przy spiralnych schodach stoi posąg św. Pawła z mieczem.
Katedra była w przeszłości miejscem pochówku duchowieństwa, szlachty i bogatych mieszczan Budziszyna. Z tyłu ołtarza głównego znajdują się brązowe płyty nagrobne dziekanów: Hieronymusa Ruperti (zm. 1559) i Johanna Leisentrita (zm. 1586). W obu częściach katedry są również inne nagrobki znanych osobistości. Na ścianie południowej wisi epitafium Gregora Mättiga (zm. 1630), jednego z największych dobroczyńców miasta i katedry.
Widoczny z daleka, wysoko na skalistym zboczu nad rzeką Sieg, jest średniowieczny zamek Blankenberg. Hrabiowie Sayn wybrali doskonałe miejsce na budowę swojego zamku (1150-1180): Fortyfikacje na niezalesionej „pustej” górze umożliwiły panom zamku zabezpieczenie dostępu do swoich posiadłości w dolinie Sieg, Bergisches Land, Westerwald i Siebengebirge.
Dziś zamek główny tej ważnej nadreńskiej twierdzy znajduje się pod opieką miasta Hennef. Miasto Blankenberg zawdzięcza swoje początki zamku zbudowanemu przez hrabiów Heinricha II i Eberharta II von Sayn na skalistym zboczu nad rzeką Sieg. Na początku XIII wieku zamek, o którym pierwsza wzmianka pochodzi z 1181 roku, uczynili swą ulubioną rezydencją. Zamek główny, podzamcze i oddzielone od kompleksu zamkowego stare miasto, zajmujące obszar 1,6 hektara, zostały rozplanowane na grzbiecie góry w XII wieku. W 1247 Blankenberg przypadł rodzinie Heinsbergów. W 1363 roku zamek i miasto Blankenberg przeszły w ręce hrabiów Berg.
Po zniszczeniu w wojnie trzydziestoletniej w XVII wieku miasto Blankenberg podupadło. W czasach francuskich w 1805 r. osada utraciła prawa miejskie w 1805 roku i została przydzielona do „Hennef” jako gmina wiejska. Dopiero w połowie XIX wieku miłośnicy historii odkryli „klejnot" w dolinie Sieg.
Dziś zachowały się tylko pozostałości dawnego zamku głównego, budynek bramny i nieliczne pozostałości podwójnej kaplicy. Od strony południowej znajduje się potężna wieża bastionowa z XV wieku, a od strony północnej okrągły donżon. Ze względu na położenie na wzniesieniu na szczycie skalistej ostrogi z imponującym widokiem na dolinę Siegu, zamek przyciąga dziś wielu turystów. Na przedzamczu zachowała się potężna okrągła wieża i wysoki mur obronny oraz wieża bramna. Przedzamcze jest jednak własnością prywatną i nie jest udostępniona do zwiedzania.
Wieża Macieja (Matthiasturm - Bautzen), po górnołużycku Maćijowa wěža, jest wieżą bramną zamku w Budziszynie i głównym wejściem na jego teren, czyli do Ortenburga.
Wieża powstała podczas szeroko zakrojonych prac budowlanych w latach 1483-1486, jako jedyne znaczące wejście do zamku. Wieniec ścienny u góry bramy, otoczony czerwoną ramką, jest późniejszym dodatkiem. Nazwa wieży wywodzi się od węgierskiego króla Macieja Korwina (1443-1490), który rządził w Łużycach i przeprowadził przebudowę zamku w Budziszynie.
Pierwotnie zamek był oddzielony od miasta fosą. Prostokątne wnęki w dolnym murze wieży nadal dają wyobrażenie o położeniu i wielkości mostów zwodzonych na Schloßstraße. Przed bramą znajdował się most zwodzony, który prowadził nad górną fosą. Dopiero pod koniec XVIII wieku zasypano fosę i jednocześnie przebito w murze drugą, obecną główną bramę, naprzeciw placu zamkowego.
Na wieży znajduje się rzeźba powstała w 1486 roku, na której południowo-niemiecki mistrz umieścił podobiznę króla Macieja Korwina. Od 1469 do 1490 r. Maciej był czeskim kontrkrólem i władcą sąsiednich krajów czeskich, w tym Łużyc. Herby na pomniku po prawej stronie to od góry herby Galicji, Hunyadów i Luksemburgów, a po lewej herb Styrii, Austrii, Śląska i Łużyc. Dwa czteropolowe herby sojusznicze nad królem przedstawiają po prawej stronie Węgry i Dalmację, a po lewej Czechy i Morawy.
W sieni umieszczono także herb książęcy Zygmunta Jagiełły, namiestnika Górnych Łużyc w latach 1504-1506, późniejszego króla Polski. Został wydobyty z terenu zamku w 1925 roku i umieszczony w Bramie Macieja i jest jedyną zachowaną monumentalną płaskorzeźbą herbu Zygmunta.
Po wejściu na dziedziniec Ortenburga przez bramę w Wieży Macieja, pod oknem po lewej stronie widać dwie kamienne głowy wmurowane w zewnętrzny mur Ortenburga. Są to prawdopodobnie pozostałości dwóch posągów znalezionych w gruzach po ciężkich pożarach podczas przebudowy zamku w latach 1483-86. Według legendy żywcem zamurowano w tym miejscu mnicha z klasztoru franciszkanów w Budziszynie oraz zakonnicę z Pragi. Mówi się, że jako nastolatkowie poczuli do siebie głębokie uczucie, ale zostali rozdzieleni przez rodziców i wysłani do różnych klasztorów. Mimo to oboje znaleźli sposób, by się zobaczyć i spotykać potajemnie. Po odkryciu związku między nimi zostali zamurowani we wspomnianym miejscu.
Wczesna historia budowy Ortenburga w Budziszynie jest niejasna. Uważa się, że jego budowa miała miejsce w X wieku i był to punkt wyjścia do rozwoju miasta. W okresie panowania cesarza Ottona I kompleks rozbudowano w zamek graniczny. Oblężenie Budziszyna przez husytów w latach 1429 i 1431 oraz powtarzające się pożary (1401, 1441) spowodowały tak poważne zniszczenia pierwotnego zamku, że z trudem funkcjonował on jako ośrodek administracyjny. Dlatego król węgierski Maciej Korwin, który w 1479 roku ponownie zabezpieczył ziemie koronne Czech, w tym dzisiejsze Górne Łużyce, nakazał swojemu landwójtowi Georgowi von Steinowi przebudowę zamku w Budziszynie. W latach 1483-86 wybudowano od podstaw trójskrzydłowy budynek główny z wieżą bramną Macieja w stylu późnogotyckim.
W czasie wojny trzydziestoletniej, podczas dwóch szwedzkich oblężeń z 1621 r. i 1639 r. zamek został ponownie poważnie uszkodzony i odbudowany po 1648 r. W 1698 r. duże, efektowne renesansowe szczyty wzniósł Ezechiel Eckhardt według planów Martina Pötzscha.
W 1782 r. zasypano fosę od wschodu, wybudowano drugie wyjście do miasta i magazyn solny. W latach 1832-1932 miał tu swoją siedzibę starosta jako najwyższy organ rządowy saskich Łużyc Górnych, a w kwietniu i maju 1945 r. miejscowy dowódca niemieckiego Wehrmachtu, który wycofał się nawet na zamek przed nacierającą Armią Czerwoną. Od 1990 roku przeprowadzono renowacje, które zakończyły się utworzeniem siedziby dla Saksońskiego Wyższego Sądu Administracyjnego w 2002 roku.
Zamkowa wieża wodna (ciśnień) to najstarsza część kompleksu zamkowego w Budziszynie. Została zbudowana około 1400 roku w celu zaopatrzenia zamku w wodę. Po przesunięciu Szprewy w 1535 r. wieża ciśnień straciła swoje pierwotne znaczenie i stała się wieżą obronną.
Budynek łączący wieżę z dziedzińcem służył od 1740 roku jako więzienie. Wśród przetrzymywanych byli przywódcy łużyckich band rabusiów, Johannes Karasek (1800-1803) i Wenzel Kummer, tzw. „czeski Wenzel” (1813-1815). Około 1900 roku więzienie zostało rozwiązane. W walkach wiosną 1945 r. zniszczeniu uległo wnętrze i dach wieży.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)