Thietmar, biskup Merseburga, panujący w diecezji w latach 1009–1018, należy do najważniejszych kronikarzy epoki ottońskiej. Thietmar, członek rodu Walbecków, otrzymał wszechstronne wykształcenie w Kwedlinburgu i Magdeburgu, co przygotowało go do późniejszej kariery duchownej. Za pośrednictwem arcybiskupa Tagino z Magdeburga, w 1009 roku objął tron w Merseburgu. Zajmował się tam przede wszystkim problemami związanymi z odbudową diecezji w 1004 roku i budową nowej katedry. Był szczególnie bliski królowi Henrykowi II, co znalazło odzwierciedlenie w licznych wizytach króla w Merseburgu. Liczne dokumenty w archiwach katedry w Merseburgu świadczą o udanych staraniach Thietmara o przywrócenie pierwotnych dóbr diecezji merseburskiej dzięki królewskim darowiznom. Biskup nie stronił także od fałszerstw.
Kronika Thietmara jest najważniejszym źródłem narracyjnym dotyczącym założenia, rozwiązania i restauracji biskupstwa w Merseburgu. Thietmar wnikliwie opisuje historię władców ottońskich (Ottonów) oraz relacje Merseburga z arcybiskupstwem magdeburskim. Dla X i początku XI wieku kronika ma pierwszorzędne znaczenie. Co więcej, jest to kluczowy dokument dla zrozumienia świata i mentalności ważnego duchownego i historii misyjnej wschodniej części Soławy. Nieprzypadkowo wiele miejsc, w tym Lipsk, zostało tu po raz pierwszy wspomnianych.
Biskup Thietmar zmarł w 1018 roku. Początkowo pochowany w istniejącej wówczas katedrze w Merseburgu, jego szczątki zostały później przeniesione do nowej katedry. W XIII wieku w kaplicy biskupiej wzniesiono ku jego czci grobowiec. Obecny projekt wraz z otaczającym go napisem stanowi replikę napisu na kamieniu, który był czytelny jeszcze w XVII wieku.
W ogrodzie otoczonym krużgankami znajduje się rzeźba Thietmara z Merseburga.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz