Pieta z Knechsteden

Cudowna rzeźba z bazyliki w Knechtsteden koło Kolonii, popularnie zwana „Bożą rozpaczą” (Not Gottes), przedstawia Maryję ze zmarłym synem na kolanach. Pieta jest jednym z najstarszych tego typu przedstawień w Nadrenii i do dziś jest celem pielgrzymek. Pochodzi z 3 ćwierci XIV wieku. Wysokość rzeźby około 70 cm. 

Siedząca Maryja trzyma martwe ciało swego Syna. Jego wyniszczone ciało i rany zdradzają cierpienie męczeństwa. Ciało Zbawiciela jest bardzo małe, jedynie twarz podobnej wielkości co Maryi. Matka patrzy na syna ze smutkiem. Jej głowa, lekko pochylona do przodu, wyrazem twarzy zdradza ból matki. Maria ma na sobie długą szatę w gwiazdy i złoty płaszcz z szeroką, modelowaną bordiurą imitującą drucianą filigranową pracę z kamieniami jubilerskimi.

Pieta znajduje się po prawej stronie prezbiterium, we frontowej części kościoła, na południowo-zachodnim filarze.

Brama klasztorna w Knechtsteden

 
Droga do klasztoru w Knechtsteden prowadzi przez dwupiętrową barokową bramę, wybudowaną z 1723 roku za opata Arnolda Brewera.

Okazała brama od strony klasztoru.

Powyżej prawdopodobnie herb opata Arnolda Brewera.

Brama jest ozdobiona trzema posągami. 

Górny posąg przedstawia Matkę Boską z dzieciątkiem Jezus na ramionach.

Dwa boczne posągi przedstawiają osoby związane z dziełami realizowanymi w tym miejscu. 

Po lewej widzimy św. Norberta z Xanten z atrybutem monstrancją, założyciela premonstratensów, którzy tu mieszkali do kasaty za czasów Napoleona, a po prawej sługę Bożego ks. Franciszka Libermanna z krzyżem, założyciela misyjnego zgromadzenia Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi, aktualnych właścicieli miejsca.

Romańska bazylika św. Andrzeja w Knechtsteden (na zewnątrz)

widok klasztoru w Knechtsteden

Opactwo Knechtsteden leży na łagodnym wzniesieniu nad doliną dawnej odnogi Renu, na terenie miasta Dormagen.

bazylika św. Andrzeja w Knechtsteden

Kościół powstał w dwóch fazach (1138-1151 i 1151-1181) w stylu romańskim jako kolegiata opactwa premonstratensów. Bazylika jest jedną z najbardziej imponujących budowli sakralnych w Nadrenii Północnej - Westfalii. Zespół należący od 1896 roku do zakonu spirytystów jest jednym z największych średniowiecznych zespołów klasztornych w archidiecezji kolońskiej.

Świątynia pod wezwaniem św. Andrzeja to dwuchórowa bazylika sklepiona w stylu romańskim z chórem wschodnim i zachodnim. Trójnawowa sklepiona bazylika posiada transept i ośmioboczną wieżę od wschodu i z uwagi na to zaakcentowanie układu wschodniego trudno z zewnątrz domyślić się, że jest to układ dwuchórowy. Budynek zachodni wyróżnia się jedynie absydą. 

Długość bazyliki wynosi 60 m, szerokość 19 m, a wysokość 15 m. Użyte materiały budowlane to tuf, trachit i bazalt.

Historia klasztoru Knechtsteden

wejście na teren klasztoru Knechtsteden

Za namową arcybiskupa Kolonii Friedricha I dziekan katedry Hugo von Sponheim w 1130 roku podarował Knechtsteden zakonowi premonstratensów. Kilka lat później rozpoczęto budowę klasztoru. Bazylika została zbudowana w dwóch fazach w latach 1138-1181 w stylu romańskim. Drugi etap budowy został w znacznym stopniu sfinansowany z datków duchownego Alberta z Aachen. Został pochowany za ołtarzem około 1164 roku. W wyniku konfliktów zbrojnych, takich jak bitwa pod Worringen (1288) i oblężenie Neuss przez księcia burgundzkiego Karola Śmiałego (1474), zniszczeniu uległy zabudowania klasztoru i bazyliki. Szczególnie wschodnia apsyda była tak poważnie zniszczona, że ​​opat Ludger kazał ją odnowić w stylu gotyckim w 1477 roku. 

bazylika św. Andrzeja w Knechtsteden

Ponieważ na początku XVIII wieku klasztor był dobrze wyposażony finansowo, przebudowano w tym czasie większość budynków w stylu barokowym, łącznie z budynkiem bramnym (1723).

budynek bramny do klasztoru

Kiedy Napoleon zajął tereny na lewym brzegu Renu w 1795 r., a dwa lata później przyłączył je do Francji, zakonnicy klasztoru Knechtsteden uciekli, a klasztor został splądrowany przez mieszkańców okolicznych miejscowości. Na mocy edyktu, zgodnie z wolą Napoleona, rozwiązano wszystkie klasztory. Klasztor Knechtsteden również padł ofiarą tej sekularyzacji i kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk. Ostatecznie Kolońska Administracja na rzecz ubogich nabyła cały kompleks, aby urządzić w nim zakład dla psychicznie chorych. Jednak pożar zniszczył cały kompleks (1869). W 1895 r. dzięki pomocy arcybiskupa kolońskiego Philippa Krementza i zezwoleniu rządu pruskiego ruiny zostały ostatecznie przejęte przez księdza Amandusa Ackera dla zakonu spirytystów. Po bazylice do 1908 roku odbudowywano także pozostałe zabudowania klasztoru. W latach 1896-1905 ks. Acker założył tam szkołę misyjną, nowicjat i seminarium duchowne.

budynek klasztorny

W okresie dyktatury narodowosocjalistycznej klasztor został skonfiskowany i wywłaszczony w 1941 r., członkowie zakonu zostali częściowo wydaleni, a częściowo wcieleni do wojska. Od zakończenia II wojny światowej klasztor ponownie należy do spirytystów.

Ruiny zamku Windeck (Sieg)

 

Ruiny zamku Windeck znajdują się na Schlossberg, w powiecie Rhein-Sieg, w Niemczech. Ponad 800-letnie ruiny zamku są wizytówką miejscowości Windeck w dolinie rzeki Sieg. Obiekt znajduje się na wysokości około 210 m n.p.m. i rozciąga się z niego wspaniały widok w pogodny dzień.

Za inicjatorów założenia zamku uważani są landgrafowie Turyngii. Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1174 roku, wtedy zamek został przekazany hrabiom Berg w lenno. W 1267 roku udało im się wreszcie zakupić sąsiedni zamek Alt-Windeck, dzięki czemu mieli dwie ważne bazy w środkowym biegu rzeki Sieg. Od połowy XIII wieku zamek stanowił centrum administracyjne na tym terytorium hrabiów, a od końca XIV wieku książąt Berg. Zamek pełnił funkcję  bazy wojskowej i ważny zamek graniczny księstwa Berg przeciwko konkurencyjnego terytorium hrabiów Sayn. W XV i XVI wieku zamek był często używany jako zastaw. W czasie wojny trzydziestoletniej zamek był wielokrotnie zdobywany i okupowany przez wojska wroga. W 1646 r. zamek zniszczyły wojska szwedzkie. Ostatecznego zniszczenia kompleksu dokonały w 1672 roku wojska francuskie. Od tego momentu mieszkańcy okolicznych wiosek traktowały zamek jako źródło zaopatrzenia w kamień i materiały budowlane. 

Starosta powiatu Waldbröl, Oskar Danzier,  w 1852 r. nabył ruiny, od pruskiej administracji  i kazał wybudować dworek w południowo-wschodniej części głównego obszaru zamkowego. Po przejściu posiadłości w ręce rodziny Caminneci dwór został rozbudowany. W czasie II wojny światowej 1 kwietnia 1945 r. dzieła zniszczenia dokonał amerykański ogień artyleryjski.