Pomnik Bitwy Narodów w Lipsku został wzniesiony w latach 1898–1913 pod kierownictwem Brunona Schmitza w stylu monumentalnym. Upamiętnia decydującą bitwę pod Lipskiem z 18 października 1813 roku. Pomnik to wieża, w której mieści się hala sławy i krypta. Mierząc około 91 metrów wysokości, jest najwyższym pomnikiem w Europie. Od 16 do 19 października 1813 roku, tuż za Lipskiem rozegrała się Bitwa Narodów, która zakończyła się klęską Napoleona, którą pokonały wojska Rosji, Austrii, Prus i Szwecji. W bitwie, która do I wojny światowej była uważana za największą w historii, po obu stronach walczyli Niemcy. Bitwa Narodów została rozstrzygnięta na korzyść sprzymierzonych mocarstw: Prus, Austrii, Rosji, Szwecji i innych państw europejskich.
Krótko po bitwie poeta Ernst Moritz Arndt (1769–1860) opracował wstępne plany pomnika. Ponieważ Saksonia w bitwie opowiedziała się po stronie Napoleona i poniosła w rezultacie znaczne straty terytorialne, wzniesienie pomnika w Lipsku upamiętniającego tę klęskę było mało prawdopodobne.
W 1895 roku Niemiecki Związek Patriotyczny zorganizował konkurs na pomnik. Ponieważ żadna z propozycji nie spełniła oczekiwań przewodniczącego Związku Patriotycznego, Clemensa Thieme, w następnym roku berliński architekt Bruno Schmitz otrzymał zlecenie na opracowanie nowego projektu.
Kamień węgielny pod pomnik położono 18 października 1898 roku w południowo-wschodniej części miasta. Teren pomnika o powierzchni 42 500 metrów kwadratowych został podarowany przez miasto Lipsk. Pomnik został zbudowany według projektu Brunona Schmitza, a inwestorem był Clemens Thieme.
Pomnik został odsłonięty 18 października 1913 roku, w setną rocznicę Bitwy Narodów. Głównym gościem uroczystości odsłonięcia był cesarz Wilhelm II. W uroczystości wzięli udział wszyscy książęta cesarstwa niemieckiego oraz liczni inni dostojnicy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz