Miśnia polskie ślady

Przez parę miesięcy w 1002 roku Miśnia należała do Polski. W 1534 roku w katedrze w Miśni została pochowana Barbara Jagiellonka, córka króla Kazimierza Jagiellończyka a żona księcia saskiego Jerzego Brodatego.

Miśnieński ratusz

ratusz miśnieński

herb Miśni nad drzwiami do ratusza

Późnogotycki ratusz w Miśni to jeden z bardziej okazałych budowli przy rynku miśnieńskim. Siedziba rajców została wybudowana pomiędzy 1470 a 1486 rokiem i  stanowi najstarszy tego typu obiekt na terenie Saksonii. Szczególnie warto zwrócić uwagę na piękny dach ratuszowy o powierzchni 13 000 qm z ponad 50 000 dachówek.

Kolebka Saksonii - Albrechtsburg

Albrechtsburg w Miśni

brama wjazdowa na zamek

widok na zadaszone mury obronne w zamku

fasada zamkowa

późnogotycki gmach zamkowy obecnie mieści muzeum

sklepienie zamkowe

Zamek Albrechtsburg w Miśni jest pierwszą budowlą zamkową w Niemczech, który z czasem stracił swój obronny charakter i został bardziej reprezentacyjny. Zalicza się go jako pierwszy niemiecki zamek i jednocześnie mistrzostwo architektury późnogotyckiej.  Kiedy król Henryk I założył w 929 roku pierwszy militarny gród na skale ponad Łabą, Miśnia stała się centrem Marchii o tej samej nazwie, graniczącej z jeszcze słowiańskimi terenami od wschodu. Margrabia zarządzał całą Marchią Miśnieńską. Jego siedzibą była budowla poprzedzająca zamek Albrechtsburg i to właśnie ona przeszła do historii jako „kolebka Saksonii”. Budynek zamkowy powstał w latach 1471 – 1524 na zlecenie braci Ernsta i Albrechta Wettinów, którzy wspólnie rządzili księstwem Saksonią. Rezydencja, symbol potęgi i bogactwa, miała być nie tylko reprezentacyjnym centrum władzy, ale również miała posiadać wystarczająco dużo miejsca dla dwóch dworów. Zlecenie na budowę otrzymał mistrz Arnold von Westfalen. Stworzył zamek, który wyznaczył nowe europejskie normy pod względem struktury wnętrza, statyki i wykonania sklepień, okien oraz klatek schodowych. Inaczej jak inne wielkie projekty budowlane w tamtych czasach, zamek miśnieński nie powstał w wielu etapach, tylko jako jednolity projekt genialnego mistrza. Po raz pierwszy w XV wieku zastosowano tutaj perfekcyjnie dotychczas nieznane formy i techniki – do dzisiaj zamek, jak i jego precyzyjne detale wprawiają zwiedzających w zachwyt. Pod koniec XIX wieku urzędnik dworski Wilhelm Rossmann wypracował artystyczną koncepcje dla całego zamku. Jego sedno to „malowana książka obrazkowa” przedstawiająca historię dynastii i kraju Saksonii.  W 1881 otwarto zamek Albrechtsburg jako muzeum i pokazano zwiedzającym zarówno wtedy jak i dziś historyczne wydarzenia na monumentalnych malowidłach ściennych. Od dawna szukano w Saksonii „arkanum” – tajemnicy produkcji porcelany. Aż w 1708 roku wynaleziono ją w Dreźnie. Następnie August Mocny zlecił w 1710 roku założenie na zamku Manufaktury Porcelany. Repertuar jak i zakład wzrastały tak szybko i okazale, że pracowało tutaj w 1766 roku ponad 700 pracowników. Zamek stał się kluczem do zwycięstwa miśnieńskiej porcelany.

Park zamkowy w Moritzburgu

widok na Kavalierhaus w parku

wieża zamkowa

widok na park od strony zamku

widok na zamek od strony parku w stylu francuskim

widok na kolejną oś parkową i staw, w głębi bażanciarnia

W kompleksie zamkowym znaczącą rolę odgrywa zespół parkowy: składający się z budynków (np. bażanciarnia, latarnia), stawów, grobli itp. Pierwotnie park był zaprojektowany w stylu francuskim, a w XIX wieku przearanżowany częściowo w stylu romantycznym. W 1945 roku właściciele z rodu Wettynów wartościowe rzeczy zakopali w skrzyniach w parku, część z nich odnaleźli żołnierze sowieccy i wywieźli do ZSRR. Jeszcze w latach 90-tych kilka skrzyń z kosztownościami odkopali w parku archeolodzy-hobbyści.

Moritzburg - pałac króla polskiego

obecny kształt zamku to zasługa Augusta Mocnego

widok na pałac od strony parku

w parku w Kavalierhaus możemy dostrzec herb Rzeczypospolite, znak że August był królem Rz-tej

inicjały króla Augusta Mocnego

na kamieniu milowym przed zamkiem znów widzimy herb Rz-tej

W Moritzburgu znajdziemy kilka śladów związanych z historią Polski, bowiem właścicielem tego pałacu był elektor saski i król Polski August Mocny. W kilku miejscach na terenie zamkowym znajdziemy herb Rzeczypospolitej, bowiem elektor saski mógł się szczycić, że jest nie tylko księciem elektorem, ale i królem rozległego kraju na wschodzie. W 1697 roku August Mocny został katolikiem, aby być królem Polski i w Moritzburgu w Boże Narodzenie 1699 roku protestancką kaplicę zaadoptowano na katolicką i do dziś dnia odbywają się tu katolickie nabożeństwa, mimo że zasadniczo Saksonia jest protestancka. Od 1703 roku na życzenie króla rozpoczynają się pracę przebudowy pałacu na barokową rezydencję. Istotną rolę pełnił tu wybitny saski architekt Matthaus Daniel Poppelmann, zamek zostaje przeobrażony, następuje przebudowa systemu stawów, parku i wybiegu dla zwierząt. Pracę kończą się z chwilą śmierci króla Augusta Mocnego.

Moritzburg - myśliwski pałac na wodzie

myśliwski, pałac na wodzie

na fasadzie pałacu poroża przypominają o tym, że to pałac myśliwski

wiele elementów dekoracyjnych związanych jest z myśliwstwem

pałac otoczony jest z każdej strony wodą, a ze "stałym" lądem łączą go groble

poziom wody był dość niski, w tle "wysepka" na stawie

Moritzburg jest przykładem pałacu myśliwskiego na wodzie, to znaczy otoczony jest wodą. Ten przepiękny barokowy kompleks pałacowy znajduje się niedaleko Drezna w Saksonii. Wybudował go sobie książe Maurycy Wettyn czyli Moritz w stylu renesansowym w latach 1542-6 jako pałac myśliwski. Elementy zdobnicze pałacu w wielu miejscach poświęcone są polowaniu. W jednej z sal możemy podziwiać zbiór poroży, wśród trofeów myśliwskich znajduje się jeden z największych poroży jelenia szlachetnego na świecie.

Aula Carolina

Aula Carolina - dawny kościół św. Katarzyny

puste, zsekularyzowane wnętrze

Aula Carolina własność gimnazjum Kaiser Karls

Aula Carolina znajduje się na południowym końcu Pontstrasse w centrum Akwizgranu. Aula stanowi własność gimnasium Kaiser-Karls, a w przeszłości była kościołem św. Katarzyny klasztoru Augustianów. Budowa kościoła jest wzmiankowana w XIII wieku. Około 1275 przybyli augustianie z Maastricht do Akwizgranu, którzy rozbudowali istniejąca już kaplicę w kościół. Karol IV po koronacji na króla rzymskiego królestwa w 1351 wsparł budowę klasztoru. Obecna budowla to owoc przebudowy XVIII wiecznej po wielkim pożarze w Aachen z 1656 roku. Podczas okupacji francuskiej z latach 1794-1814 skasowano klasztory i wówczas kościół i klasztor św. Katarzyny przeznaczono na inne cele. W ten sposób budynki poklasztorne służyły jako szkolne dla Królewskiego Gimnazjum w Aachen, które w 1888 przemianowano na Gimnazjum cesarza Karola (Kaiser-Karls-Gymnasium). Aktualnie aula służy celom edukacyjnym dla KKG, ale również jest miejscem koncertów, przedstawień, wystaw, wykładów. Tu co roku, 1 września, wręczana jest nagroda pokojowa (Aachener Friedenspreis).

Podominikański kościół św. Pawła w Aachen

bryła halowego kościoła św. Pawła

rozeta i figury świętych obok wejście do budynków poklasztornych

renesansowy portal

wejście z XVIII w.

dom parafialny św. Pawła

fragment średniowiecznej rzeźby we współczesnym murze 

Na ulicy św. Jakuba w Akwizgranie znajduje się podominikański kościół klasztorny pod wezwaniem św. Pawła. Budowla świątyni jest o strukturze halowej, początki prac przed 1339 rokiem. Na strukturze średniowiecznej widoczne przebudowy: neorenesansowy portal z 1705 roku i klasycystyczne przeróbki z 1822 r. według planów Johanna Petera Cremera i Karla Friedricha Schinkela.

Ponttor w Akwizgranie

widok na podwójną bramę

widok od północy

widok od południa, od miasta

Maria jako patronka w łuku głównej bramy

przejście pomiędzy bramami

Ponttor to brama miejska usytuowana na końcu Pontstrasse. Jest jedną z nielicznie zachowanych średniowiecznych podwójnych bram Nadrenii. Została wybudowana w II połowie XIII wieku jako część zewnętrznych obwarowań miejskich. Nazwa Ponttor nawiązuje do łacińskiego pons most. Służyła obok funkcji obronnych, jako miejsce poboru cła miejskiego oraz więzienie.

Szyldy Akwizgranu

restauracja i kawiarnia przy katedrze

salon fryzjerski

jednorożec

łabędź

daszek z całym zestawem owado-zwierzęcym

a tu dostaniesz akwizgrańskie pierniki

Alemannia Aachen to klub sportowy

w Aachen uprawia się sporty konne, ale żeby wyprowadzać różowego konia na balkon...

Widokówkowa budowla z zapachem zgniłych jaj

centralna rotunda term Elisenbrunnen

boczny pawilon

widok z rotundy

kranik z ciepłą uzdrowiskową wodą

tablice VIPów korzystając ze zdroju - Karol Wielki, Petrarca, Duerer, Piotr Wielki

dużo VIPów w XVIII i XIX wieku!

za budynkiem uzdrowiskowym park Elisenpark z pięknym widokiem na starówkę

i już na skraju parku nowoczesny kącik dla dzieciaków

Jeden z najbardziej znanych zabytków w Akwizgran to termy Elisenbrunnen. Neoklasycystyczny budynek projektu Johanna Petera Cremera i Karla Friedricha Schinkela powstał w latach 1822-1827 i został nazwany na cześć księżnej Bawarii Elizabeth Ludovici (Elise). Aachen od niepamiętnych czasów było znane z licznych gorących źródeł (w starogermańskim Ahha to woda), dlatego postanowiono otworzyć tu ośrodek leczniczy z wodą pitną posiadającą właściwości lecznicze. Za budynkiem na ruinach średniowiecznego muru miejskiego postawiono fontannę, z której sączyła się „uzdrawiająca” woda. Uzdrowisko posiada otwarte foyer o kształcie rotundy z kolumnowym gankiem, które łączy się z kolumnowymi pawilonami po prawej i lewej stronie. Znanymi kuracjuszami uzdrowiska byli: Piotr Wielki, Giacomo Casanova, czy Georg Friedrich Handel. O sławnych kuracjuszach przypominają wbudowane w mury kamienne tablice. Za budynkiem mieści się mały park, w którym niegdyś biło jeszcze jedno źródełko. Dziś w Elisenbrunnen słychać szumiące źródła wody ciepłej i wody siarkowej o charakterystycznym zapachu zgniłych jaj.